گاهی اوقات بنابه دلایلی خودروسازان از ارائه اطلاعات صحیح در مورد پتانسیل و قدرت خودروی تولید خود اجتناب می‌کنند. شاید این موضوع برای شما خیلی عجیب باشد و احتمالا با خودتان فکر می‌کنید اگر روزی خودرویی ساختید که قدرت بالایی داشت حتما از اعداد و ارقام آن برای جلب توجه بیشتر در تبلیغات استفاده می‌کردید. بله، حق باشماست. اما به دلایل مختلفی کمپانی‌های سازنده خودرو سعی می‌کنند این اعداد و ارقام را پایینتر اعلام کنند. در اینجا به هشت نمونه از این خودروها اشاره می‌کنیم که قدرت بیشتری را از آنچه در تبلیغات عنوان شده، ارائه می‌کنند.
1- شورولت کوروت L88
جنرال موتور در دهه 1960 میلادی موفق شد سهم قابل قبولی را از خودروهای پرقدرت عضلانی (muscle) و اسپرت برای خود ایجاد کند. اما این شرکت در تبلیغات خود بسیار محافظه کارانه عمل می‌کرد. به‌طور مثال مدل کوروت L88 یک خودروی با قابلیت‌های مسابقه‌ای بود که مراحل طراحی و ساخت آن کاملا در داخل جنرال موتور صورت گرفت. در معرفی این خودرو از خروجی 435 اسب بخاری استفاده شد درحالیکه این رقم اعلامی حدودا 100 اسب بخار کمتر از مقدار واقعی آن بود. آقای زورا آرکوس، که لقب پدر کوروت را دارد، نمی‌خواست L88 توسط مردم عادی خریداری شود. به این دلیل جنرال موتور سطح قدرتی آنرا همرده برخی از خودروهای موجود که قیمت پایینتری داشتند، اعلام کرد.
2- نیسان اسکای لاین GT-R
بین سال‌های 1995 تا 2005 میلادی، اتومبیل‌های ژاپنی که برای بازار داخلی ساخته می‌شدند باید سقف حداکثر قدرت خروجی 276 اسب بخاری را رعایت می‌کردند. اگر شما با این خودروی افسانه‌ای شرکت نیسان آشنایی داشته باشید، حتما متوجه شدید این شرکت با یک تبلیغ دروغ این قانون را دور زده است. نسل اول اسکای لاین GT-R حدودا 320 اسب بخار قدرت داشت و جالبتر اینکه نسخه R34 آن به مراتب قدرت بالاتری را ارائه می‌کرد. اما برای هماهنگی با دولت ژاپن و با هدف فراهم کردن ایمنی برای شهروندان، نیسان از رقم پایینتر در تبلیغات این خودرو استفاده کرد!
3- فراری F40
فراری در معرفی مدل F40 به‌طور رسمی اعلام کرده بود که این خودرو می‌تواند 478 اسب بخار خروجی داشته باشد. اما به‌طور غیر رسمی و در زمان تست آن توسط کارشناسان و رانندگان حرفه‌ای، مشخص شد توان خروجی این خودرو به‌صورت چشم گیری بالاتر از 500 اسب بخار است. به‌همین دلیل بود که این خودرو حتی در مقایسه با جانشین خود، یعنی F50، عملکردی بسیار سریعتر و پرقدرت‌تر داشت.
4- فورد موستانگ Boss 429
این خودرو طوری طراحی شده بود تا بتوان در آن یکی از بزرگترین پیشرانه‌های 8 سیلندر که در مسابقات نسکار استفاده می‌شد را جای داد. موستانگ Boss 429 را می‌توان یک نمونه بارز در اعلام اعداد غیر مرتبط با میزان خروجی واقعی دانست. در تبلیغات این خودرو از عدد 375 اسب بخار استفاده شده بود ولی مطمئن باشید اگر به جای عدد 3 از 4 هم استفاده کنید بازهم به رقم واقعی آن نمی‌رسید. این خودرو بالای 500 اسب بخار خروجی داشت که بنا به دلایلی مثل پرداخت مالیات کمتر توسط خریداران، این عدد مخفی نگه داشته شد!
5- پونتیاک GTO Judge مدل 1969
قویترین خودروی سری GTO پونتیاک که در سال 1969 وجود داشت و علاقه‌مندان می‌توانستند آنرا بخرند، نسخه Judge بود. مدیر عامل پونتیاک بعد از عرضه این مدل در مصاحبه‌ای اعلام کرد که قدرت خروجی این مدل 370 اسب بخار است. البته جنرال موتور بعدها اعتراف کرد که عدد واقعی تقریبا 30 اسب بخار بیشتر از مقدار اعلام شده توسط پونتیاک بود.
6- بی‌ام‌و M5
این خودروساز آلمانی دراینکه مشخصات واقعی مدل‌های تولیدی خود را به عموم اعلام کند، همیشه کمی محافظه کارانه عمل می‌کند، مخصوصا اگر صحبت از یک نسخه عملکردی مثل سری M به‌میان باشد. بی‌ام‌و برای مدل فعلی M5 از عدد 560 اسب بخار استفاده کرده که در عمل باید گفت این خودرو بالای 620 اسب بخار خروجی دارد.
7- پورشه 959
بدست آوردن خروجی‌های بالا از پورشه 959 کار نسبتا ساده‌ای است چراکه پیشرانه 6 سیلندر خطی آن که در بسیاری از مدل‌های مسابقه‌ای پورشه به کار رفته، پتانسیل بسیار بالایی دارد. طبق اعلام رسمی این خودروساز آلمانی، پورشه 959 می‌تواند 450 اسب بخار قدرت را به نمایش بگذارد اما در تست این خودرو مشخص شد عدد واقعی بالاتر از 500 اسب بخار است.
8- پونتیاک فایربرد 400 مدل 1968
در سال 1968 میلادی، شرکت پونتیاک مدل محبوب فایربرد را به یک پیشرانه هشت سیلندر با نام Ram-Air 400 مجهز کرد. طبق گفته این شرکت، خروجی خودرو به 325 اسب بخار رسید. اما استفاده از همین پیشرانه در مدل GTO تقریبا 360 اسب بخار خروجی داشت! دلیل این تفاوت در اعلام قدرت تولید شده، این بود که جنرال موتور در دهه 1960 میلادی از قانونی استفاده می‌کرد که طبق آن به ازای هر ده پوند وزن خودرو، یک اسب بخار خروجی مجاز بود. وزن مدل GTO حدودا 3600 پوند و وزن فایربرد 3300 پوند است. بنابراین اهمیتی نداشت که دو خودرو از یک پیشرانه استفاده می‌کردند، مهم وزن آنها بود که مقدار خروجی را با آن تعدیل کنند!
