در سال‌های اخیر سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا قوانین محدود کننده زیادی را پیش پای خودروسازان قرارداده و به همین دلیل برخی از این شرکت‌ها مثل جگوار لندروور، مجبور شده‌اند تاحد ممکن به‌جای پیشرانه‌های مجهز به سوپرشارژر، از مدل‌هایی با تنفس طبیعی در محصولات خود استفاده کنند. برخلاف توربوشارژرها، سوپرشارژرها به دلیل نیرو گرفتن از میل لنگ موتور تاحد زیادی اتلاف انرژی دارند و این باعث بالاتر رفتن مصرف سوخت خودرو می‌شود.
حتی برطرف کردن برخی ایرادات در سیستم اگزوز موتورهای شش و هشت سیلندر این کمپانی نتوانسته کمک زیادی به کاهش سطح آلایندگی آنها داشته باشد چراکه این نوع پیشرانه‌ها ذاتا پرمصرف بوده و باید حتما جایگزین شوند. این موضوع باعث شده تا این شرکت انگلیسی با یک مشکل بزرگ مواجه شود. هزینه‌های مربوط به طراحی و تولید یک موتور هشت سیلندر که دربرابر حجم تقلیل یافته باید توان بالایی ارائه کند، بسیار زیاد است. درگذشته به دلیل وجود مشابهت های بسیار زیاد درقطعات موتورهای شش و هشت سیلندر، توسعه یک موتور جدید نسبتا کم هزینه‌تر بود. مثلا بارها شده بود که جگوار فقط با حذف سیلندرها از یک بلوک 8 سیلندری، یک نمونه 6 سیلندری جدید را در محصولاتش بکار میبرد. در حال حاضر خیلی از خودروسازان مطرح دنیا هم این مشکل را دارند. به خاطر همین است که بی‌ام‌و سعی می‌کند از یک موتور 8 سیلندر طراحی شده نهایت استفاده را در محصولات متنوع خود ببرد.
تقاضای جگوار لندروور برای داشتن یک موتور 8 سیلندر که مطابق نیازهایش باشد، بهانه خوبی برای بی‌ام‌و شده تا تولید این نوع پیشرانه را ادامه دهد، چراکه قرار است از آن در محصولات سطح بالای جگوار و رنج‌روور استفاده شود. در حال حاضر این خودروساز آلمانی پیشرانه 4.4 لیتری 8 سیلندر تویین توربوی خود را در محصولاتی همچون 750i و M5 به کار میبرد که توانایی تولید قدرتی بین 450 تا 600 اسب بخار را دارد. البته بی‌ام‌و قصد دارد در آینده‌ای نزدیک مدل هشت سیلندر 4 لیتری را جایگزین مدل فعلی نماید که به‌احتمال خیلی زیاد شاهد حضور آن در محصولات نسل جدید جگوار لندروور خواهیم بود.
