نگاهی به گذشته؛ خودروهایی خوب از برندهایی نابود شده!

وسپا 400

محصول سال ۱۹۵۷

وسپا بیشتر بعنوان موتورسازی این روزها مطرح است و خودروسازی با این نام دیگر وجود ندارد. برند ایتالیایی وسپا در گذشته یکی از کوچک‌ترین خودروهای اروپا را تولید کرده نموده. مدل 400 با پیشرانه‌ی ۳۹۳ سی‌سی در فرانسه تولید شد. این خودرو در آن زمان بسیار مطرح شد اما بعدها وسپا به تولید اسکوتر پرداخت و صنعت خودرورسازی را رها کرد.

تالبوت سامبا کروک

محصول سال ۱۹۸۲

سامبا خودرویی اقتصادی برای جوانان بود. پس از اینکه پژو سیتروئن بخش اروپای کرایسلر را در سال ۱۹۷۹ خرید، از نام‌ تالبوت برای فروش محصولات کرایسلر استفاده کرد. این روند تا سال ۱۹۸۷ برای خودروهای سواری و تا سال ۱۹۹۴ برای ون‌ها ادامه یافت تا اینکه پژو سیاست خود را تغییر داد.

تاترا 613

محصول سال ۱۹۷۴

خودروسازی تاترا واقع در کشور چک بود که محصولات آن به دلیل موتور عقب بودن در گذشته جالب بنظر می‌رسیدند. تاترا 613 به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای دوران اتحاد جماهیر شوروی و مدل محبوب ماموران KGB و سازمان‌های پیمان ورشو چند سالی حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. این کمپانی تا سال ۱۹۹۹ به ساخت خودرو ادامه داد اما اکنون تاترا به تولید کامیون‌های کوچک مشغول است.

استودبیکر Avanti

محصول سال ۱۹۶۲

اوانتی آخرین محصول خودروساز آمریکایی استودبیکر بود که کمی مشخصات عجیبی داشت. اوانتی برای رقابت با شورولت کوروت با بدنه‌ی فایبرگلاس تولید شد. شرکت استودبیکر در سال ۱۹۶۳ خط تولید خود را متوقف کرد و این برند امروزه در اختیار یک شرکت تولید قطعات خودرو است.

سیمکا 1000Rallye

محصول سال ۱۹۷۰

نتیجه تلاش و همکاری مهندسان فرانسوی و ایتالیایی سیمکا و آبارث، خودرویی قدرتمند با نام 1000 بود. این مدل در حال حاضر در مسابقات هیل‌کلایمب بکار گرفته می‌شود. در سال ۱۹۷۰، کرایسلر شرکت فرانسوی سیمکا را خرید و در سال ۱۹۷۹، پژو سیتروئن کرایسلر را تصاحب کرد و تالبوت جایگزیم سیمکا شد.

ساب 99

محصول سال ۱۹۶۸

مدل 99 خودروساز سوئدی ساب شروع تازه‌ای برای این شرکت بود. در سال ۲۰۰۰، جنرال موتورز، ساب را خرید و در سال ۲۰۱۰، آن را به اسپایکر فروخت و بطور رسمی تولید خودروهای ساب از سال ۲۰۱۱ متوقف شد. شرکت چینی NEVS خط تولید ساب را دراختیار گرفت اما همچنان تولید خودروی سوئدی انجام نمی‌شود و امروز فقط هواپیماهای ساب تولید می‌شوند.

روور SD1

محصول سال ۱۹۷۶

برند روور هنوز زنده است اما با گذشته تفاوت فراوانی دارد. این برند در چین با نام Roewe فعال است اما رنگ و نشانی از کمپانی بریتانیایی ندارد. مدل SD1 آخرین تلاش بزرگ مهندس‌های روور برای تولید خودرویی عالی به کمک هوندا بود. این خودرو با طراحی جذاب و موتور قدرتمند هشت‌سیلندر Vشکل رقیبی برای سدان‌های لوکس بی‌ام‌و و مرسدس بنز بود. بی‌ام‌و در سال ۱۹۹۴ روور را خرید، اما فورد در سال ۲۰۰۶ آن را تصاحب کرد و در سال ۲۰۰۸، همراه با لندرور و جگوار به تاتا موتورز هند فروخته شد و در حال حاضر در اختیار چینی‌ها است.

پلیموث رود رانر

محصول سال ۱۹۶۸

تولید یک خودروی عضلانی و قدرتمند با قیمت مناسب باعث شد تا کمپانی پلیموث جایگاه خوبی پیدا کند اما این روند ادامه نداشت و برند آمریکایی پلیموث به‌عنوان زیرمجموعه‌ کرایسلر در سال ۲۰۰۱ منحل شد.

پونتیاک فایربرد

محصول سال ۱۹۶۷

جنرال موتورز اجازه تولید خودرو اسپرت دونفره را به‌دلیل جلوگیری از ایجاد رقیبی قدرتمند برای شورولت کوروت را به پونتیاک نداد. پونتیاک توانست مجوز تولید خودرویی براساس پلتفرم کامارو را دریافت کند و نتیجه این مجوز، فایربرد بود. این مدل، درکنار کامارو تا چهار نسل تولید شد اما سرانجام در سال ۲۰۰۲ کنار گذاشته شد وپونتیاک در سال ۲۰۱۰ منحل شد.

پانارد 24 BT/CT

محصول سال ۱۹۶۴

خودروساز فرانسوی پانارد با تولید سدان‌های شش نفره محبوب بود. تیم مهندسی پانارد برای ترکیب سلیقه‌‌های مختلف، سری 24 را با دو مدل فاصله‌ی محوری در مدل‌های 24BT و 24CT عرضه کرد. هر دو مدل از موتور دو سیلندر با طراحی آیرودینامیک و شتاب عالی روانه بازار شدند. خودروسازی شرکت پانارد در سال ۱۹۶۷ به سیتروئن فروخته شد و اکنون بعنوان تولیدکننده خودروهای نظامی بعنوان زیرمجموعه‌ ولوو فعالیت می‌کند.

اولدزموبیل 2-4-4

محصول سال ۱۹۶۴

خودرو عضلانی 442 محصول شرکت اولدزموبیل آمریکا یک محصول محبوب برای این کشور بود. پیشرانه‌ ۳۹۰اسب‌بخاری و سیستم تعلیق و ترمز عالی باعث شدند تا این خودرو روانه بازار شود. محصولات خودروساز آمریکایی اولدزموبیل در بین خودروهای جنرال موتورز چندان نتوانستند مطرح شوند و همین باعث شد در سال ۲۰۰۴ با تصمیم مدیران جنرال موتورز، اولدزموبیل منحل شود.

مرکوری Cougar

محصول سال ۱۹۶۷

خودروساز آمریکایی مرکوری مدل کوگر را بعنوان خودرویی خاص و با پلتفرمی بین فورد موستانگ و فورد تاندربرد عرضه کرد. کوگر که از پلتفرم موستانگ کلاسیک بهره می‌برد و به‌دلیل موتور قدتمند و فضای داخلی لوکس محبوب شد و تا سال ۲۰۰۲، هشت نسل مختلف آن تولید و عرضه شد اما هیچ‌کدام به نتوانستند مانند نسل اول حاضر شوند و فورد برند مرکوری را در سال ۲۰۱۰ منحل کرد.

ماترا رانچو

محصول سال ۱۹۷۷

شرکت فرانسوی ماترا، این خودرو را با قطعات باقی‌مانده از مدل‌های دیگر تولید کرد. ون VF2 با پیشرانه‌ ۱.۴لیتری مدل 1308GT بر روی این خودرو جای گرفت و ترمزهای مدل 110TI و جعبه‌دنده‌ی چهارسرعته‌ 1307 سایر بخش‌های این خودرو را تشکیل دادند. خودروسازی ماترا بعنوان زیرمجموعه‌ رنو تا سال ۲۰۰۳ فعالیت می‌نمود و سپس با تقسیم دارایی‌های این شرکت به‌دلیل مشکلات مالی منحل شد.

جنسن اینترسپتور

محصول سال ۱۹۶۶

مدل جنسن اینترسپتور بعنوان خودرو اسپرت بریتانیایی در ابتدا محبوب بود اما بعدها خسته‌کننده بنظر می‌رسید و باعث شد این شرکت تعطیل شود. محبوبیت نسل اول اگر ادامه پیدا می‌کرد، شاید این کمپانی تا امروز تداوم می‌یافت

هادسون هورنت

محصول سال ۱۹۵۱

هادسون هورنت زیبایی خیره کننده‌ای داشت و در کلاس کوپه‌های چهار درب مثل مرسدس بنز CLS قرار می‌گرفت. ستاره‌ی مسابقات NASCAR در دهه ۱۹۵۰ عمر طولانی نداشت. شرکت هادسون در سال ۱۹۵۴ با نش کلوینیتر ادغام شد و برند هادسون دیگر دیده نشد.

فسل وگا Excellence

محصول سال ۱۹۵۸

لوکس‌ترین خودروهای امروز خودروسازان فرانسوی در بهترین حالت، با تیپ‌ پایه و استاندارد بی‌ام‌و سری 5 مقایسه‌شدنی هستند؛ اما خودروهای فرانسوی چند دهه پیش، شرایط متفاوتی داشتند. برند فسل وگا (Facel Vega) که نزد افراد مشهور و هنرمندان بسیار محبوب بود، مدل اکسلنس مجهز به درهای کالسکه‌ای و فضای داخلی کاملا دست‌ساز را برای رقابت مستقیم با رولز رویس تولید کرد. برای درک اهمیت اکسلنس باید توجه کرد این مدل به‌عنوان پرچم‌دار شرکت فسل وگا و صنعت خودروسازی فرانسه شناخته می‌شد. با ظهور شرکت‌های بزرگ‌تر در کلاس خودروهای لوکس مثل مرسدس بنز، فسل وگا به حاشیه رفت و سرانجام در سال ۱۹۶۴، کاملا منحل شد.

دِ توماسو Pantera

محصول سال ۱۹۷۱

لامبورگینی مسیری بسیار سخت را برای رقابت با محصولات فراری طی کرد اما د توماسو این راه را آسان‌تری داشت. طراحی مدل اسپرت فوق‌العاده زیبا و استفاده از پیشرانه‌ی V8 فورد باعث شد این خودرو بسیار زود معروف و محبوب شود. شرکت د توماسو سال ۱۹۷۵ با مازراتی ادغام شد اما به‌دلیل فروش کم، سرانجام در سال ۲۰۰۴ منحل شد.

اتوبیانکی A112 Abarth

محصول سال ۱۹۷۱

پیش از اینکه فولکس واگن با تولید نسل اول گلف خود را در بازار هاچ‌بک‌ها مطرح کند، شرکت ایتالیایی اتوبیانکی با مدل A112 Abarth بازار را در اختیار داشت. این مدل کوچک مجهز به پیشرانه‌ چهارسیلندر با قدرت ۵۸ تا ۷۰ اسب‌بخار تولید شد. شرکت اتوبیانکی بخشی از دوچرخه‌سازی بیانکی بود که در سال ۱۹۶۸، در اختیار فیات و لانچیا قرار گرفت و سرانجام در سال ۱۹۹۵، منحل شد.

آستین هیلی 3000

محصول سال ۱۹۵۹

در سال ۱۹۵۹، زمانی‌که آستین هیلی مدل 3000 را رونمایی کرد به دلیل داشتن پیشرانه‌ سه‌لیتر و ترمزهای دیسکی توجهات زیادی را جلب کرد. محصول آستین هیلی در مسابقات رالی اروپا بسیار خوب ظاهر شد و آمریکایی‌ها تعداد زیادی از این خودروها را به کشور خود بردند. این خودرو یکی از بهترین محصولات اسپرت بریتانیا بود که در دهه‌  دچار تغییر شد. پس از پایان قرارداد بیست‌ساله‌ دو شرکت آستین و دونالد هیلی در سال ۱۹۷۲، برند آستین هیلی دیگر دیده نشد. مدتها بعد با تلاش مالک بی‌ام‌و سعی شد تا این برند احیا شود اما این تلاش ناکام ماند و اکنون نام آستین هیلی در اختیار گروه خودروسازی سایک چین است.