به‌طورمعمول، خودروهایی که از پیشرانه‌های درون‌سوز استفاده می‌کنند، به یک موتور مجهز هستند که بسته به نوع خودرو می‌تواند در جلو، وسط یا عقب نصب شود. بااین‌حال، در طول تاریخ، در مواردی بسیار نادر، برخی خودروها به دنبال دستیابی به قدرت بیشتر، به دو موتور مجهز شدند.
خودروهای دو موتوره به دلیل کمیابی، در تاریخ به مدل‌های برجسته‌ای تبدیل شده‌اند و ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با مشهورترین خودروهای دو موتوره‌ای که تاکنون ساخته شده است آشنا شویم.
آلفارومئو بای‌موتور سال 1935
در دهه 30 میلادی، آلمانی‌ها پیشتازان مسابقات گرند پری بودند و هیچ‌کس توان رقابت با مرسدس بنز و اتو یونیون را نداشت. به همین دلیل، در ایتالیا انزو فراری و تیمش برای اینکه به سلطه آلمانی‌ها بر مسابقات پایان دهند، سراغ راه‌حل منحصربه‌فردی برای افزایش قدرت خودروهای مسابقه‌ای آلفارومئو رفتند.
فراری به این نتیجه رسید که بهترین راه برای سریع‌تر کردن خودرو، افزودن یک پیشرانه دیگر در عقب است. درنتیجه، شاسی آلفارومئو P3 اصلاح شد تا به دو پیشرانه 2.9 لیتری هشت سیلندر خطی سوپرشارژ در جلو و عقب مجهز شود. این موتورها باهم 540 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند. آلفارومئو به لطف این ترکیب، توان رقابت با خودروهای مسابقه‌ای آلمانی را پیدا کرد.
سیتروئن 2CV صحرا سال 1960
سیتروئن در سال 1960، اقدام به ساخت نسخه خاصی از 2CV برای اکتشاف نفت در سراسر آفریقای شمالی کرد. این نسخه که صحرا نام گرفته بود، برای اینکه بتواند در کویرها و صحراهای آفریقا حرکت کند، علاوه بر پیشرانه اصلی در جلو، به یک موتور دیگر در عقب مجهز شده بود. این موتورها هرکدام 12 اسب بخار قدرت و مجموعاً 24 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند.
پیشرانه جلو به چرخ‌های جلو و موتور عقب به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد و بنابراین، 2CV را به خودرویی چهارچرخ محرک یا 4×4 تبدیل می‌کرد. برای هر پیشرانه نیز یک باک سوخت مجزا در نظر گرفته شده بود که زیر صندلی‌های جلو قرار داشت.
فولکس‌واگن شیراکو بای‌موتور سال 1983
در دهه 80، آئودی با سامانه چهارچرخ محرک مشهور کواترو بر مسابقات رالی سلطه داشت اما فولکس‌واگن که قصد ورود به این مسابقات را داشت، بجای صرف هزینه برای توسعه خودروی چهارچرخ محرک، سراغ راه‌حل بسیار کم‌هزینه‌تری رفت که تجهیز کوپه شیراکو به دو پیشرانه بود. از این خودرو، دو پروتوتایپ ساخته شد که دومی به دو پیشرانه 1.8 لیتری با 180 اسب بخار قدرت مجهز شده بود و مجموعاً 360 اسب بخار قدرت داشت.
یکی از این موتورها در جلو و دیگری در عقب نصب شده بود تا به هر چهارچرخ نیرو داده شود. بااین‌حال، هرچند آزمایشات اولیه شیراکو دو موتور موفق بودند اما فدراسیون جهانی اتومبیلرانی مانع از حضور خودروی دو موتور در مسابقات رالی شد و درنتیجه پروژه شیراکو بای‌موتور پایان یافت.
کادیلاک الدورادو توئین‌استار سال 2000
«وارن موسلر» مؤسس شرکت خودروسازی موسلر ابتدا قصد داشت کادیلاک الدورادو را به خودرویی موتور وسط تبدیل کند اما بعداً تصمیم گرفت پیشرانه V8 اصلی در جلو را حفظ کند و یک پیشرانه V8 دیگر را هم در صندوق عقب نصب کند تا هیولایی شانزده سیلندر شکل گیرد.
پیشرانه جلویی همان نمونه استاندارد بود که 275 اسب بخار قدرت داشت درحالی‌که پیشرانه عقبی 300 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. با مجموعاً 575 اسب بخار قدرت، الدورادو توئین‌استار می‌توانست ظرف تنها 5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. هزینه تبدیل الدورادو به مدل دوموتوره در آن زمان حدود ۳۰ هزار دلار بود.
مرسدس بنز A38 AMG سال 2000
نسل اول A کلاس که در سال 1997 به بازار عرضه شد، در آزمون قدرت مانور یک مجله سوئدی عملکرد بسیار بدی داشت که این اتفاق لطمه بزرگی به اعتبار مرسدس بنز زد و به همین دلیل مجبور شد تا تغییرات عمده‌ای در سیستم تعلیق A کلاس اعمال کند. علاوه بر این، مرسدس که معتقد بود پلت‌فرم A کلاس از تطبیق‌پذیری و انعطاف‌پذیری بالایی برخوردار است، برای اثبات ادعای خود، تصمیم گرفت یک پیشرانه دوم را در عقب این هاچ‌بک جمع‌وجور نصب کند.
برای این خودرو که A38 نام گرفت، دو پیشرانه 1.9 لیتری باقدرت هریک 125 اسب بخار انتخاب شد که توان کلی خودرو را به 250 اسب بخار می‌رساند. پیشرانه عقبی توسط سوئیچ مجزایی روشن می‌شد و به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد تا A38 بتواند در کمتر از 6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد.
