تاریخ خودروها پر از داستان‌هایی است از انتقام و رقابت، اما هیچ‌کدام از آن‌ها نمی‌تواند بهتر از داستان فروچیو لامبورگینی، موسس یکی از جسورترین کمپانی‌های خودروسازی در جهان باشد، کسی که ۱۰۰ سال از سالروز تولدش می‌گذرد. در سال ۱۹۴۸، فروچیو کارخانه تراکتورسازی لامبورگینی را تاسیس کرد و در اواسط دهه ۵۰ لامبورگینی رشد کرد و تبدیل به صنعت‌گر ثروتمند شد. او کار خود را با ساخت سیستم‌های تهویه مطبوع و هیترهای نفتی و ساخت یک کلکسیون خودروی فوق‌العاده برای خودش گسترش داد.

انتهای همان دهه، او عاشق فراری 250GT شد و چند دستگاه از این خودرو را برای خودش خرید. اما دوام و راحتی پایین آن او را ناامید کرد و مشکلات مکانیکی روتین آن برایش غیرقابل قبول بود. لامبورگینی تلاش کرد تا ملاقاتی از نزدیک با انزو فراری ترتیب دهد و درباره مشکلات آن خودرو با او بحث کند، به هرحال هر دوی آن‌ها صنعت‌گران موفقی در جنوب ایتالیا بودند. اما فراری درخواست این ملاقات را نپذیرفت و گفت که نیازی به توصیه‌های یک سازنده تراکتور ندارد.

لامبورگینی خشمگین شد و بلافاصله تمرکز فعالیت‌هایش را به سمت ساخت بهترین خودروهای GT در جهان گسترش داد. این خودروها باید زیبا، سریع و راحت بودند و مهم‌تر از آن فراری را شکست می‌دادند. در نمایشگاه خودرو تورین سال ۱۹۶۳، کمپانی لامبورگینی از نمونه اولیه 350GTV رونمایی کرد و خودروی 350GT در سال بعد از آن وارد خط تولید شد. در سال ۱۹۶۶ از میورا (اولین ابرخودروی جهان) رونمایی شد.

خود لامبورگینی میورا را باور نداشت و معتقد بود که حتی اگر ۲۵ دستگاه از آن هم به فروش برسد، شانس‌ آورده‌اند. او می‌خواست خودروهای GT بسازد و به خودروهای با ارتفاع پایین و موتور وسط اعتقاد داشت،‌ چیزی که برخلاف خواسته مشتریانش بود. البته او اشتباه می‌کرد و میورا به الگوی تمام لامبورگینی‌های عالی ساخته شده تبدیل شد.

فروچیو لامبورگینی در سال ۱۹۷۴ از کارخانه خود کناره‌گیری کرد، به مرکز ایتالیا رفت و تا پایان زندگی‌اش در سال ۱۹۹۳ به تولید شراب مشغول شد. در حالی‌که کمپانی او طراحی موتور وسط و قالب میورا را به عنوان الگوی خود قرار داد، اما باز هم خودروهایی ساخته شده است که چندان تناسبی با نشان گاو خشمگین لامبورگینی ندارند و موسس کمپانی را راضی نکرده‌اند. به مناسبت گذشت صد سال از تاریخ تولد فروچیو لامبورگینی، به بررسی ۸ خودرو عجیب لامبورگینی در تاریخ این خودروساز می‌پردازیم:

۱. 350GT مدل ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۶

این خودرو شاید اولین خودروی تولیدی لامبورگینی باشد، اما طراحی عجیب و موتور V12 بزرگ آن که نیروی خود را به چرخ‌های جلو می‌رساند، در مقایسه با دیگر خودروهای خط تولید لامبورگینی، خودروی عجیبی است. 350GT توسط جیوتو بیتزارینی طراحی شد. ۱۲۰ دستگاه 350GT و حدود ۲۵۰ دستگاه 400GT فروخته شد که برای سرپا نگه‌داشتن کمپانی در سال‌های اولیه خود کافی بود.

۲. ایسلرو مدل ۱۹۶۸ و ۱۹۶۹

در هنگام شروع دوره 400GT، لامبورگینی تصمیم گرفت که بدنه آن را بازطراحی کرده و خودروی جدید را ایسلرو بنامد. این کمپانی در آن زمان با مشکل کمبود منابع مواجه بود و نتیجه آن مشکلات کنترل کیفی ایسلرو بود. یک مدل به‌روزشده ایسلرو S در سال ۱۹۶۹ عرضه شد. علی‌رغم این‌که فروچیو و برادرش ادموندو هرروز از ایسلرو استفاده می‌کردند، اما تولید آن پس از تولید ۲۲۵ دستگاه متوقف شد.

۳. اسپادا ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۸

دو سال پس از میورا، اسپادای بزرگ، که خودرویی موتور وسط و نزدیک‌تر به خودروی ایده‌آل فروچیو بود، عرضه شد. با یک طراحی آوانگارد انجام گرفته توسط برتونه، اسپادا همان موتور ۳.۹ لیتری V12 میورا را در زیر کاپوت بزرگ خود دارد. اسپادا چهار ترمز دیسکی و یک سیستم تعلیق کاملا مستقل داشت و می‌توانست به سرعتی بیش از۱۵۰ مایل بر ساعت برسد. این خودرو می‌توانست به راحتی ۴ سرنشین بزرگسال را در خود جای دهد و یک تجربه رانندگی منحصر به فرد ارائه دهد. از نظر اقتصادی نیز این خودرو عقاید فروچیو لامبورگینی را به اثبات رساند: این کمپانی توانست حدود دو برابر تعداد میوراهای فروخته شده در طی ۱۰ سال تولیدش، اسپادا به فروش برساند.

۴. جارما ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۶

شاید لامبورگی محبوب شما، کونتاش، اونتادور، میورا یا دیابلو باشد، اما خود فروچیو جارما را دوست داشت. در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۹۱، او صحبت‌های شاعرانه‌ای درباره این خودرو انجام داد:

من جارما را به همه خودروهای دیگر ترجیح می‌دهم، چرا که این خودرو چیزی بین میورا و اسپاداست. میورا خودرویی اسپرت است که به قلب جوانان راه می‌یابد. میورا خودرویی برونگراست. از طرفی اسپادا رولز-رویس من است. این خودرو سریع، بزرگ و راحت است. اما اگر می‌خواهید فقط یک خودرو داشته باشید، جارما خودروی کاملی است.

خودروی محبوب فروچیو پس از رفتن او از این کمپانی نیز با ساخت ۳۲۸ دستگاه در خط تولید باقی ماند.

۵. اوراکو ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۹

برخلاف خودروهای دیگر این فهرست، اوراکو از یک موتور V12 بهره نمی‌برد. با یک موتور V8 قرار گفته در وسط خود آن، این خودرو یک لامبورگینی اقتصادی قابل رقابت با فراری ۳۰۸ دینو و مازراتی مراک بود. این خودرو با ۷۹۱ دستگاه نسبتا موفق بود،‌ اما زیر سایه برادر بزرگ‌ترش، کونتاش قرار داشت.

۶. سیلهوت ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۹

با تولید فقط ۵۶ دستگاه،‌ این خودرو یکی از کم‌تولیدترین لامبورگینی‌های ساخته شده تاکنون است. سیلهوت که تا حد زیادی براساس اوراکو ساخته شد،‌ خودرویی موتور وسط، دوسرنشین و با یک سقف تارگا بود که می‌توانست بیش از ۱۶۰ مایل بر ساعت سرعت بگیرد. برخلاف تولید کمش نمی‌توان گفت که این خودرو خودرویی محبوب بود. امروز فقط حدود ۳۰ دستگاه از این خودرو موجود است.

۷. جالپا ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۸

لامبورگینی سه بار و آخرین بار با جالپا، شانس خود را با یک خودروی مقرون به صرفه با موتور V8 امتحان کرد. این خودرو که تا حد زیادی براساس سیلهوت ساخته شده بود، خودرویی راحت و قابل مقایسه با کونتاش بود. ۴۱۰ دستگاه از این خودرو تولید شد و تولید آن پس از خرید کمپانی توسط کرایسلر در سال ۱۹۸۸ متوقف شد.

۸. LM002

LM002 که به نام “رمبو لامبو” شناخته می‌شود به سفارش ارتش آمریکا و به عنوان جانشینی برای جیپ در دهه ۷۰ ساخته شد. ثابت شده بود که عرضه این چیتا توسط لامبورگینی ناامید کننده می‌شود، اما این کمپانی پس از حدود دو دهه این کانسپت را با موتور ۵.۲ لیتری V12 کونتاش به صورت عمومی عرضه کرد.