رنو از شاسی‌بلند جدید خود بنام آسترال (Austral) به‌عنوان جانشینی برای مدل قاجار رسماً پرده‌برداری کرده است. این خودرو پس از مدل‌های آرکانا و مگان E-Tech، سومین محصول در برنامه رنو برای افزایش سهم خود در فروش سگمنت C بازار محسوب می‌شود. آسترال روی نسل سوم پلت‌فرم CMF-CD رنو-نیسان ساخته شده است و از ظاهری عضلانی بهره میبرد که طبق جدیدترین نسخه از زبان طراحی رنو شکل گرفته است. در عقب و جلوی خودرو هم لوگوی جدید این شرکت فرانسوی دیده می‌شود.
در داخل آسترال شاهد فضای مدرنی هستیم که صفحه آمپر دیجیتالی 12.3 اینچی، نمایشگر عمودی لمسی 12 اینچی و نمایشگر سربالای 9.3 اینچی از ویژگی‌های آن هستند. علیرغم اینکه در این کراس‌اوور جدید میل گاردانی برای انتقال نیرو به چرخ‌های عقب وجود ندارد اما رنو کنسول بزرگی را برای آن طراحی کرده است که راننده را از سرنشین جلو جدا می‌کند. یکی از دلایل وجود این کنسول ایجاد جای دست برای راحت‌تر کار کردن با نمایشگر لمسی است که کنترل‌های تقریباً همه ویژگی‌های اصلی خودرو را در خود جای داده است.
رنو برای اولین بار در آسترال تیپ جدیدی بنام اسپریت آلپاین را ارائه کرده است. این نسخه‌ای با حال و هوای اسپرت است که انتظار می‌رود بعداً برای دیگر محصولات این شرکت هم ارائه شود. رنگ خاکستری مات، رینگ‌های 20 اینچی آلیاژی مشکی‌رنگ برش الماسی، ریل‌های سقفی مشکی مات و نشان‌های آلپاین در بیرون بعلاوه تودوزی آلکانترا با دوخت آبی، غربیلک فرمان چرمی ناپا و پدال‌های آلومینیومی در داخل از ویژگی‌های این تیپ هستند که سعی می‌کنند ارتباطی با برند اسپرت رنو یعنی آلپاین را نشان دهند.
بااین‌حال، متأسفانه اسپریت آلپاین صرفاً یک تیپ اسپرت ساده مثل AMG-Line مرسدس بنز و R-Line فولکس‌واگن است که این یعنی هیچ ارتقائی در عملکرد، قدرت و یا هندلینگ به همراه نخواهد داشت. هرچند نسخه‌های پایه آسترال در عقب از سیستم تعلیق میله پیچشی استفاده می‌کنند، تیپ‌های گران‌تر به تعلیق عقب چند اتصالی و سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب مجهز هستند که دایره چرخش 10.1 متری مشابه یک خودروی کوچک شهری را فراهم می‌کند.
بااین‌حال، تمام مدل‌های آسترال فقط به‌صورت محرک جلو ارائه می‌شوند و خبری از سامانه چهارچرخ محرک نیست. برای این خودرو سه نوع پیشرانه مختلف ارائه می‌شود و عجیب اینکه موتور پایه آن قدرت بیشتری از موتور دوم دارد. پیشرانه پایه یک نمونه 1.3 لیتری بنزینی چهار سیلندر هیبریدی خفیف باطری لیتیوم یونی 12 ولتی است که با گیربکس دستی 140 اسب بخار قدرت و با گیربکس اتوماتیک 160 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. تولید دی‌اکسید کربن این موتور هم در هر کیلومتر 136 گرم خواهد بود.
پیشرانه هیبریدی خفیف پیشرفته که در لیست موتورها یک پله بالاتر از قبلی قرار می‌گیرد اما جدیدتر و پاک‌تر است و به گفته رنو، جایگزینی واقعی برای موتورهای دیزلی خواهد بود. این یک نمونه 1.2 لیتری سه سیلندر با باطری لیتیوم یونی 48 ولتی است که 130 اسب بخار قدرت دارد و در هر کیلومتر 123 گرم دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.
بالاترین و پاک‌ترین پیشرانه آسترال اما یک قوای محرکه هیبریدی کامل است. در اینجا هم از همان موتور 1.2 لیتری سه سیلندر استفاده می‌شود اما در کنار آن یک موتور الکتریکی برای به حرکت درآوردن خودرو بعلاوه یک استارت ژنراتور یکپارچه برای روشن کردن پیشرانه بنزینی و شارژ باطری‌ها هم وجود دارد. این قوای محرکه در دو سطح قدرت 160 و 200 اسب بخاری قابل انتخاب خواهد بود. به گفته رنو، آسترال E-Tech می‌تواند تا 80 درصد از ترددهای شهری را در حالت تمام الکتریکی طی کند. به لطف این ویژگی، شاسی‌بلند هیبریدی رنو 40 درصد مصرف سوخت کمتری نسبت به یک کراس‌اوور بنزینی معمولی خواهد داشت و در هر کیلومتر تنها 105 گرم دی‌اکسید کربن تولید خواهد کرد.
تنها نقطه‌ضعف نسخه هیبریدی آسترال اما حجم کمتر صندوق بار آن است زیرا درحالی‌که صندوق نسخه‌های هیبریدی خفیف این خودرو 500 لیتر حجم دارد، این رقم در نسخه هیبریدی به 430 لیتر کاهش پیدا می‌کند. فروش رنو آسترال در اواخر سال جاری در اروپا آغاز خواهد شد و قیمت مدل‌های مختلف آن‌هم در زمانی نزدیک به عرضه اعلام می‌شود. رنو اما عرضه این کراس‌اوور جدید در بریتانیا را هنوز قطعی ندانسته است.
