این روزها زمزمه افزایش قیمت بنزین به ۱۵۰۰ تومان و گازوئیل به ۴۰۰ تومان از میان مردم عادی و خبرگزاریها به گوش می‌رسد. خوب بهتر است نگاهی به قیمت بنزین در دهه گذشته بیندازیم تا بهتر بتوانیم با این موضوع افزایش قیمت کنار بیاییم.
در سال ۱۳۸۶ برای اولین بار سوخت در ایران سهمیه بندی شد و هر لیتر بنزین سهمیه‌ای با نرخ ۱۰۰ تومان و بنزین آزاد ۴۰۰ تومان عرضه گردید. سه سال بعد، یعنی در سال ۱۳۸۹، با روی کار آمدن بحث یارانه‌ها در ایران هر لیتر بنزین سهمیه‌ای ۴۰۰ تومان و بنزین آزاد ۷۰۰ تومان تصویب شد.
در سال ۱۳۹۳ نیز دوباره قیمت بنزین سهمیه‌ای به ۷۰۰ تومان و بنزین آزاد به ۱۰۰۰ تومان صعود پیدا کرد و بعد از دو سال در سال ۱۳۹۴ دولتمردان به این نتیجه رسیدند که قیمت را تک نرخی کنند و قیمت را با همان ۱۰۰۰ تومان ببندند. حالا بعد از دو سال دولت به تنگنای مالی رسیده و دوباره با بیان این موضوع که کشورهای همسایه ایران گازوئیل را با قیمت ۶۰۰۰ تومان و بنزین را با قیمت خداد تومانی به مردمانشان عرضه می‌کنند و به علاوه برای حل مسئله قاچاق سوخت و فراهم کردن هزاران یا میلیون‌ها شغل برای مردم عزیز ایران می‌خواهد دوباره قیمت سوخت را بالا ببرد!
از سوی دیگر خبرگزاریها اعلام کرده‌اند که مصرف بنزین در کشور در ۹ ماهه اول سال جاری نسبت به همین بازه زمانی در سال گذشته ۸ درصد رشد نشان داده که این اعداد و ارقام نشان می‌دهد که مردم توان پرداخت این هزینه را می‌توانند به راحتی داشته باشند و حتی شاید برای قاچاقچیان سوخت نیز این مبلغ در قبال به دست آوردن سودی که از فروش دارند، ناچیز باشد. بنابراین برای مبارزه با قاچاق سوخت و درآمدزایی ۷۷ هزار میلیارد تومانی، با احتسابی که کارشناسان انجام داده‌اند، دولت توان ایجاد شغل‌های جدیدی در زمینه حمل و نقل عمومی، نوسازی سیستم نقلیه و ایجاد مشاغل کوچک و بزرگ را خواهد داشت.
شاید در وهله اول افزایش قیمت سوخت غیرمنطقی به نظر برسد ولی با یادآوردن عبارت «همینی که هست» خود را باید راضی به وضعیت موجود کرد و برای صف بستن در پمپ بنزین‌ها یک‌بار دیگر خود را آماده کنیم!
