اگر بخواهید خودروی خوب خارجی سوار شوید، با اوضاع نابسامان قیمت خودروهای وارداتی، نزدیک به ۳۰۰ میلیون تومان بودجه نیاز خواهید داشت. در این بخش تنوع بسیار زیاد شده اما ۳۰۰ میلیون تومان نیز مبلغ کمی نیست. اگر لیستی از خودروهای ۳۰۰ میلیونی بازار تهیه کنیم، کاملا مشخص می‌شود که برخی از این محصولات در مقایسه با سایر رقبا اصلا ارزش پرداخت چنین مبلغی را ندارند.
ما در سایت چرخان با مقایسه این خودروها سعی داریم تا شما با میزان ارزش خرید خودروها آشنا شوید و یک انتخاب مناسب داشته باشید. امروز به سراغ دو برند معروف و محبوب رفته‌ایم که یکی با ظاهر متفاوت و دیگری با شجره‌ای موفق پا به بازار خودروی ایران گذاشته‌اند. رنو کولئوس سبکی متفاوت از طراحی را به‌رخ می‌کشد و بیشتر با ظاهر زیبای خود معروف شده است و در سوی دیگر اوتلندر PHEV قرار دارد که یک محصول کاملا جدید در بازار ایران است. میتسوبیشی شاید مانند گذشته پرفروغ ظاهر نشده باشد اما محصولات این برند بیشتر بعنوان خودروهای اقتصادی باکیفیت در جهان مطرح هستند.
طراحی خارجی
رنو کولئوس با ظاهر اسپرت و لوکس یک شاسی‌بلند زیبا را به‌رخ می‌کشد. زمانی که برای اولین بار این محصول را بخصوص از نمای روبرو مشاهده می‌کنید، متحیر خواهید شد. تقریبا هیچ فردی را نمی‌توانید بیابید که ظاهر فوق‌العاده زیبای کولئوس را نادیده بگیرد و از آن تعریف نکند. فرم چراغ‌های جلو با لامپ‌های نواری که تا زیر چراغ‌های جلو کشیده شده‌اند و بخش‌های کرومی براق، معنای واقعی زیبایی را به‌شما نشان می‌دهند. حتی بخش عقب این خودرو که طراحی ساده‌تری دارد، کاملا همگام با سایر بخش‌ها طراحی شده و زیبایی زبان طراحی مخصوص رنو در این بخش نیز دیده می‌شود.
اوتلندر PHEV در مقایسه با کولئوس چهره‌ای ساده‌تر دارد و میتسوبیشی در طراحی این خودرو کمی محافظه‌کارانه عمل کرده اما این به‌معنای بد بودن چهره اوتلندر نیست. این خودرو از چهره‌ای جذاب بهره میبرد که بخش‌های مختلف نمای خارجی آن به‌شدت با یکدیگر هماهنگی دارند. باید اعتراف کرد که طراحی اوتلندر کمی تکراری شده و میتسوبیشی باید به‌فکر طراحی‌های جسورانه‌تری باشد.
انتخاب یک خودرو معمولا بر اساس سلیقه افراد صورت می‌گیرد اما در اینجا کولئوس کمی همه پسندتر است
کابین
در کابین رنو کولئوس چند مشخصه خوب و بد وجود دارد. از طراحی که شروع کنیم، فضای داخلی این خودرو بسیار مدرنیته و زیبا بوده که سعی شده هم‌راستا با نمای بیرونی خودرو طراحی شود. رنو از یک صفحه نمایش بزرگ در کنسول میانی بهره گرفته، که بیش از این، چینی‌ها به استفاده از چنین مانیتورهایی معروف بوده‌اند. از دریچه‌های خروجی هوا تا غربیلک فرمان همه طراحی زیبا و چشم‌نوازی دارند اما با لمس برخی قسمت‌های کابین، دل شما به‌لرزه خواهد افتاد چراکه پلاستیک سخت در چنین خودرویی مایوس کننده است.
البته بخش‌های چرمی نیز باعث شده، متریال پلاستیکی چندان به چشم نیایند اما باید با واقعیت کنار آمد. از لحاظ فضای داخلی، کولئوس در کابین ابعاد بزرگتری نسبت به محصولاتی مانند توسان و اسپرتیج دارد اما در مقایسه با اوتلندر کمی کوچکتر بنظر می‌رسد. کیفیت ساخت بالای رنو، در تمام بخش‌های کابین دیده می‌شود که در کنار راحتی فراوان این بخش به شما حس آرامش را به‌خوبی منتقل می‌کند.
طراحی داخلی اوتلندر کمی خارج از عرف و سردرگم کننده است و این را می‌توان به‌وضوح در دریچه‌های هوای سرنشینان جلو دید. دکمه‌های سخت‌افزاری به‌نحوی طراحی شده که راننده به‌سادگی به آنها دسترسی داشته باشد اما نوع متریال براق در وسط داشبورد می‌تواند اثرانگشت را نمایان کند. غربیلک فرمان نیز طراحی ساده و معمولی دارد و آمپر پشت این غربیلک نیز با دو عقربه اطلاعات را نشان می‌دهد که قدیمی بنظر می‌رسد. پدال‌های شیفت پشت فرمانی هم باعث القاء حس رانندگی اسپرت می‌شوند و کیفیت متریال داخلی اوتلندر را می‌توان خوب تلقی کرد.
در بخش بهترین طراحی داخلی می‌توان کولئوس را یک خودروی جذاب‌تر دانست.
تجهیزات ایمنی و رفاهی
رنو کولئوس در بین رقبای خود یکی از پرآپشن‌ترین خودروها محسوب می‌شود. این خودرو با تجهیزات اتوپارک، سانروف پانارومیک، تهویه صندلی‌های جلو، بازکننده اتوماتیک درب عقب، کیسه‌هوای سرنشینان جلو، پرده‌ای لگن و قفسه، سیستم نیروی ترمز الکتریکی، ترمز پارک الکترونیکی، رادارهای تشخیص موقعیت و دوربین ۳۶۰ درجه، سیستم صوتی BOSS و … عرضه شده است. این خودروی دو دیفرانسیل هرآنچه که یک شاسی‌بلند خوب باید داشته باشد را در خود جای داده است.
اوتلندر در بخش تجهیزات، مناسب یک خانواده ظاهر شده اما جذابیت آپشن‌های این خودرو به‌اندازه رنو کولئوس نیست چرا که اتوپارک به تنهایی باعث می‌شود که در رقابت با کولئوس از پیش شکست‌خورده باشد. اوتلندر از تجهیزاتی مانند ۷ کیسه هوای، رادار نقطه کور، دوربین ۳۶۰ درجه، سیستم تشخیص عابر پیاده، ترمز کمکی، سیستم کنترل کشش و … اشاره کرد. این خودرو در دل خود گزینه‌ای که شما را متحیر کند در بخش تجهیزات ندارد اما می‌تواند نیازهای شما را برطرف کند.
بخش فنی و هندلینگ
کولئوس از یک پیشرانه ۲.۵ لیتری تنفس طبیعی با ۱۷۰ اسب‌بخار قدرت بهره میبرد. تمام قدرت پیشرانه از طریق یک گیربکس XTRONIC ساخت نیسان به چهارچرخ منتقل می‌شود که عملکرد بهتری نسبت به گیربکس‌های CVT معمولی دارد. کولئوس شاید علملکرد هیجان‌انگیزی برای نمایش سرعت و شتاب نداشته باشد اما در ایران با توجه به محدودیت‌ها، شرایط خوبی دارد. سیستم تعلیق این خودرو از نرمی نسبی برخوردار بوده و آسایش سرنشینان را تضمین می‌کند اما فرمان نه‌چندان دقیق کمی عملکرد گنگ دارد و در شرایط سخت راننده را آزار خواهد داد. اگر از بخش فرمان‌پذیری کولئوس فاکتور بگیریم، سایر بخش‌های این خودرو در جاده عملکرد خوبی دارند در صورتی که خودروهای هیبریدی چندان رابطه خوبی با جاده‌های کوهستانی و شرایط آفرود ندارند.
در سوی دیگر با اولین شاسی‌بلند هیبریدی روبرو هستیم که مزایا و معایب خاص خود را دارد. قوای محرکه این خودرو نتیجه مهندسی میتسوبیشی بوده و در هیچ خودروی دیگری آن را نخواهید یافت. یک موتور ۲.۰ لیتری بنزینی با دو موتور الکتریکی این امکان را به شما می‌دهند تا بین حالت‌های سری، موازی و Ev یکی را انتخاب کنید. مجموع قدرت پیشرانه این خودرو در حدود ۲۰۳ اسب‌بخار و گشتاور آن نیز۳۳۲ نیوتن‌متر است. شتاب ۱۱ ثانیه‌ای نشان می‌دهد که این شاسی‌بلند هیبریدی شرایط خوبی دارد و مصرف ترکیبی کمتر از ۲ لیتر نیز وسوسه کننده است. اگرچه مهیا نبودن شرایط خاص خودروهای هیبریدی در ایران، کمی خرید این محصولات را با تردید همراه کرده، اما از نظر فنی اوتلندر می‌تواند خریداران را به‌خود جذب کند.
کلام آخر
رنو کولئوس و میتسوبیشی اوتلندر هیبریدی در بخش فنی کاملا با هم متفاوت هستند و خودروهای پاک در ایران هنوز به جایگاه خود نرسیده‌اند و همین کار را برای اوتلندر کمی سخت می‌کند. مشخصات این خودرو شاید باعث شود مردم و مسئولین بیشتر به خودروهای هیبریدی توجه کنند اما نباید فراموش کرد که پرداخت مبلغ ۳۲۰ میلیون برای این خودرو کمی زیاد است و خریداران ترجیح می‌دهند به‌سراغ گزینه‌ها دیگر مانند تیگوان، کولئوس و … بروند که خودروهای مطمئن‌تری هستند چرا که کمپانی این خودروها بر خلاف میتسوبیشی در جهان رشد داشته‌اند.
