شاید اکنون و در اوایل قرن بیست و یکم، تصور کردن اینکه زمانی رینگ‌های آلومینیومی، وسایلی برای تزئین کردن خودروهای اسپرت و یا لوکس آن دوره نبوده‌اند، کمی سخت به نظر برسد. در حقیقت، در حال حاضر، رینگ‌های آلومینیومی تنها مختص خودروهای لوکس و اسپرت نبوده و هر خودرویی که هم‌اکنون در کشور مثلاً آمریکا تولید و عرضه می‌شود، این رینگ‌ها را بر روی خود می‌بیند.
اما بااینکه این رینگ‌ها هم‌اکنون تبدیل به قسمت جداناپذیری از خودروها شده‌اند اما باید بدانید که قدمت آن‌ها به چیزی حدود یک قرن پیش و به یک برند خودروسازی که در آن زمان چندان معروف و نام‌آشنا نبود برمی‌گردد.
همه ما می‌دانیم که برند بوگاتی همیشه خود را در معرض به دست آوردن فن‌آوری‌های روز دنیا و پیشرفت‌های استثنائی مهندسی قرار داده است تا بتواند یک سرو گردن از بقیه بالاتر باشد. شرکتی که ابرخودروی ویرون را می‌سازد و این خودرو می‌تواند رکوردهای سرعت را جابجا کند. یا حتی شیرون جذابی را تولید و عرضه می‌کند که توانایی رسیدن به‌سرعت 483 کیلومتر بر ساعت را دارد.
اما فعالیت کردن به‌عنوان زیرمجموعه شرکت ثروتمند فولکس‌واگن و تأمین مالی این شرکت آلمانی برای بوگاتی نیز تأثیر بسزایی در موفقیت‌های جذاب این برند داشته است. پس 95 سال گذشته چطور؟ یعنی زمانی که بوگاتی تأمین مالی و حمایت فولکس‌واگن را نیز نداشته و یک شرکت کوچک و با مالکیت خانوادگی محسوب می‌شده و سرگرم ساخت خودروهای مسابقه‌ای بوده است. شرکتی که در آن زمان، پیشگام فن‌آوری بوده است که هم‌اکنون در تقریباًهمه‌ی خودروهای جهان به چشم می‌خورد.
در سال 1920 بود که یک طراحی خودروهای مسابقه‌ای بانام هری ای میلر، ایده ساخت رینگ‌هایی از جنس آلومینیوم را مطرح کرد. این زمان درست 34 سال پس از روش موسوم به الکترولیز برای تولید آلومینیوم توس دو شخص بود. یکی چارلز مارتین هال و دیگری نیز یک شخص شیمیدان بانام پائول هرولت.
اما باوجود در نظر داشتن چنین ایده‌ای، میلر از تولید رینگ‌های آلومینیومی ناتوان بود. این شخص اتوره بوگاتی بود که برای اولین بار موفق شد با فرایندهای قالب‌گیری آلومینیوم، دست به تولید صفحات ترمز و رینگ‌های خودرو در مولشایم (Molsheim) یعنی جایی که هنوز هم این شرکت در آنجا قرار دارد و همچنین با استفاده از قالب‌هایی که خودش توسعه داده بود، بزند.
او سپس ایده ساخت رینگ‌های آلومینیومی نیز به ذهنش رسید و چیزی حدود 500 پتنت جدید و منحصربه‌فرد را در همین زمینه به ثبت رساند. یکی از آن‌ها مربوط به سال 1924 بود که می‌توانست با دیسک‌های خنک‌کننده ترمز، تعامل بهتری با رینگ‌ها داشته باشد.
سال 1924، برای اولین بار در جهان بود که چنین رینگ‌های آلومینیومی روی خودروها دیده شدند. این درست درزمانی بود که بوگاتی، استفاده از پره‌های با قطر زیاد و سنتی در خودروهای خود را متوقف کرد و به‌جای آن، یک رینگ آلومینیومی تولید کرد که با 8 پره عریض، طوقه قابل درآمدن و یک سیستم مجزا صفحه ترمز (مجموعه‌ای از چنین سیستم‌هایی بر روی خودروی مسابقه‌ای افسانه‌ای تایپ 35 سوار شده بودند)، مبدأ جدیدی را در صنعت خودروسازی رقم زدند.
این طراحی بوگاتی، ساده، هنرمندانه و بدیع بود که می‌توانست تعهد این شرکت به مسئله زیباشناختی خودرو و طراحی‌های بی‌نظیر را از همان ابتدای کار نشان بدهد. این رینگ‌ها توانستند برای اولین بار در مسابقات گرند پریکس لیون در تاریخ سوم اگوست سال 1924، روی خودروهای مسابقه‌ای نیز سوار شده و مورد بهره‌برداری قرار بگیرند. البته نتیجه این مسابقه به‌نوعی فاجعه‌بار بود و چندین خودرو در پیست مسابقه به دلیل مشکلات متعدد فنی نتوانستند به خط پایان برسند.
اما این نتیجه هیچ‌گاه به خاطر وجود رینگ‌های جدید بوگاتی نبود. درواقع این تایرها بودند که مقصر اصلی این شکست محسوب می‌شدند. فرایند نادرست سخت‌کاری لاستیک در کارخانه‌های تایرسازی، منجر به لایه‌لایه شدن و ترک خوردن چندین تایر در میانه راه مسابقه شده بود. البته این ابتدای راه بود و توسعه مهندس و فنی در این زمینه، روزبه‌روز، نتیجه استفاده از رینگ‌های آلومینیومی را بهتر و بهتر کرد.
با استفاده از طراحی‌های پیچیده، بوگاتی می‌توانست میزان آشفتگی و تلاطم و همچنین نیروهای مزاحم را در اطراف قوس رینگ‌ها تا حد زیادی کاهش بدهد تا سرعت خودرو از این طریق افزایش پیدا کند. همچنین با رینگ‌های جدید، بوگاتی بهتر می‌توانست جریان هوای گرم را خارج کرده و خنک‌سازی بهینه‌تر و سریع‌تری را برای رینگ‌ها و سیستم ترمز به ارمغان بیاورد.
رینگ‌ها اکنون وزن کمتری داشته و به معنای فرمان پذیری بالاتر خودرو و بهینه‌تر کردن سیستم تعلیق خودرو بودند. درنهایت تمامی مزیت‌هایی که چنین رینگ‌هایی برای بوگاتی به وجود آوردند باعث شد که این شرکت بتواند سلطه کاملی بر مسابقات خودرویی بین سال‌های 1925 تا 1930 داشته باشد.
دیگر شرکت‌ها نیز به‌صورت دومینووار از این اختراع بدیع در طول زمان بهره برده و خودروهای خود را مجهز به رینگ‌های آلومینیومی کردند که هم سبک‌تر بودند و هم استقامت بیشتری داشتند. رینگ‌هایی که بسیاری از رکوردهای سرعتی که درگذشته ثبت‌شده‌اند و یا در آینده به ثبت خواهند رسید، مدیون آن‌ها و اتوره بوگاتی خواهند بود.
