پس از ماه‌ها شایعه بالاخره رسمی شد: میتسوبیشی کارخانه خود در شهر نرمال ایلینوی آمریکا را بعد از سال‌‌‌‌ها کاهش فروش و کم اثر شدن ردپایش در بازار آمریکا، تعطیل خواهد کرد. این کمپانی در چند سال اخیر بسیار کوچک شده، اما همیشه این‌گونه نبوده است.
۱۵ سال پیش، کارخانه میتسوبیشی واقع در ایلینوی به لطف نمایش فوق‌العاده مدل‌هایی مانند اکلیپس، گالانت و اوت‌لندر، سالانه بیش از ۲۰۰۰۰۰ دستگاه خودرو تولید می‌کرد. میتسوبیشی در سال ۱۹۸۸ با همکاری کرایسلر، یک کمپانی تحت نام دایموند استار موتورز تاسیس کرد. این کمپانی خودروهای میتسوبیشی و خودروهای وارداتی کرایسلر را عرضه می‌کرد. کرایسلر در سال ۱۹۹۲ از این کمپانی تازه تاسیس کنار کشید، اما میتسوبیشی به مدت یک دهه و درست تا قبل از اینکه مشکلاتش آغاز شود، به اداره آن پرداخت.
اما از طرفی ممکن است شرایط میتسوبیشی دوباره به حالت خوب خود برگردد. میتسوبیشی از سال ۲۰۱۲ شاهد افزایش فروش خودروهایش بوده، به طوری تا ماه جولای امسال با فروش ۵۷۴۱۲ دستگاه خودرو، واردات فلزش از کل سال ۲۰۱۲ بیش‌تر بوده است. مشتریان به خودروی سطح پایین میراژ و اوت‌لندر اسپرت با آن قیمت رقابتی‌اش پاسخ مثبت داده‌اند و این درحالیست که میتسوبیشی با یک اوت‌لندر جدید فول‌سایز، درحال گسترش خط تولیدش است و می‌تواند خود را بالاخره پیدا کند.
ما هم امیدواریم که این خودروساز دوباره به وضعیت خوب خود برگردد. در این‌جا به بررسی هشت خودروی کلاسیک میتسوبیشی می‌پردازیم تا به یاد بیاوریم که این خودروساز توانایی ساخت چه خودروهای بزرگی را داشته است.
۱. میتسوبیشی لنسر 1600GSR
لنسر نامی بسیار معتبر است و از زمان رونمایی در سال ۱۹۷۳ جزو برندگان مسابقات رالی بوده است. این خودرو در فرم 1600GSR، در چندین مسابقه رالی استقامت درخشیده است. از جمله پیروزی‌های آن می‌توان به دو بار قهرمانی در مسابقات رالی سافاری آفریقا و چهار بار قهرمانی در مسابقات رالی ساوترن کراس استرالیا اشاره کرد. می‌توان گفت که این خودرو نیز مانند دوج کلت، یک خودروی متعلق به آمریکا، البته در حالتی موقرتر و اقتصادی‌تر است.
۲. میتسوبیشی استاریون
استاریون یکی از اولین مدلهای معرفی شده در آمریکا پس از آغاز به کار میتسوبیشی در این کشور در سال ۱۹۸۲ بود. این خودروی دیفرانسیل عقب GT با نام Conquest توسط دوج، پلیموث و کرایسلر نیز عرضه شد. در سال ۱۹۸۶ این خودرو دارای یک کیت بدنه با ظاهری مهاجم و یک سیال خنک‌کننده موتور شد و در تیپ جذاب ESR (یا در صورت عرضه توسط برند کرایسلر در تیپ TSI) می‌توانست تا نیروی ۱۸۸ اسببخار و گشتاور ۲۳۴ پوند-فوت تولید کند، که برای یک خودروی ژاپنی در آن زمان، کارایی فوق‌العاده‌ای محسوب می‌شد.
۳. میتسوبیشی اکلیپس
اکلیپس (که با نام ایگل تالون و پلیموث لیزر نیز شناخته می‌شود) در سال ۱۹۸۹ به عنوان جانشینی برای استاریون (یا Conquest) عرضه شد تا شروعی بر فرهنگ تیونیگ خودروها برای هزاران عاشق خودرو باشد. این خودرو طی همکاری مشترک بین میتسوبیشی و کرایسلر (دایموند استار موتورز) متولد شد. مدلهای مربوط به بازار آمریکای این خودرو نیز (هم تحت نشان میتسوبیشی و هم تحت نشان کرایسلر) قرار بود در کارخانه جدید در نرمال ایلینوی تولید شوند. بالاترین رده این خودرو GSX توربو نام داشت که یک هیولای چهارچرخ متحرک ۱۹۵ اسب‌بخاری و عاشق دورگرفتن بود که سرعتش می‌توانست در کمتر از ۷ ثانیه از ۰ به ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد. کار اکلیپس پس از چهار نسل، در سال ۲۰۱۲ به پایان رسید.
۴. میتسوبیشی گالانت VR-4
درحالی‌که گالانت مدل ۸۸ بهترین خودروی سال ژاپن شد، اما میتسوبیشی با این خودرو هم نتوانست به فروش هوندا آکورد یا تویوتا کمری برسد. اما سدان گالانت جدید این خودروساز، می‌توانست با تجهیز به یک توربوشارژ به نیروی ۱۹۵ اسببخار برسد و مجهز به سیستم چهارچرخ متحرک VR-4 شود. پس از سال ۱۹۹۲، میتسوبیشی تمرکز خود را برروی خودروی کوچک‌تر و سبک‌تر لنسر گذاشت. اما اگر شما به دنبال ریشه‌های میتسوبیشی اوولوشن هستید باید به VR-4 نگاهی بیندازید.
۵. میتسوبیشی 3000GT VR-4
3000GT VR-4 نه‌تنها یکی از بهترین میتسوبیشی‌‌های ساخته شده تاکنون، بلکه یکی از بهترین خودروهای اسپرت ژاپنی تاریخ است. علی‌رغم ظاهر تقریبا مشابه VR-4 با 3000GT اصلی، این خودرو در ژاپن به نام GTO نیز شناخته می‌شد، که البته دلیل خوبی هم برای این امر وجود دارد. این خودرو از یک موتور توربو دوقلو با قدرت ۳۰۰ اسببخار بهره میبرد و سرعتش در ۵.۴ ثانیه به ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد. قیمت این خودرو در سال ۱۹۹۱ از ۳۰۰۰۰ دلار شروع می‌شد. VR-4 قدرتمندتر از آکورا NSX بود و نصف آن قیمت داشت.
۶. میتسوبیشی دیامانته
میتسوبیشی دومین جایزه بهترین خودروی سال خود را با دیامانته، یک سدان درجه یک که برای رقابت با آکورا لجند طراحی شده بود، در سال ۱۹۹۰ برنده شد. این خودرو در سال ۱۹۹۲ به بازار آمریکا راه یافت و توانست جایگاه خود را در حالی‌که بازار خودروهای ژاپنی هنوز در حال رشد بود، حفظ کند. البته بعدها راه خود را گم کرد و تولیدش در سال ۲۰۰۵ متوقف شد. اما نسل نخست آن با ظاهری شبیه به بی‌ام‌و هنوز هم مانند ۲۵ سال پیشش، زیباست.
۷. میتسوبیشی مونترو
از مونترو (که در برخی از بازارها به نام پاجرو شناخته می‌شد) در سال ۱۹۸۲ رونمایی شد. این خودرو برای رقابت با شاسی‌بلندهایی مانند ایسوزو تروپر، سوزوکی سامورایی و جیپ CJ-7 ساخته شد. در آن زمان شاسی‌بلندها بیش‌تر برای آفرود استفاده می‌شدند تا استفاده شهری. مونترو خودرویی محبوب با سیستم چهارچرخ متحرک عالی و با قیمت مناسب بود که حتی توانست در چند رالی هم موفق عمل کند.
۸. میتسوبیشی اوو X
اگر بخواهیم صادقانه بگوییم، اووها اصلا قابل مقایسه با دیگر خودروهای این فهرست نیستند. اوو یا اوولوشن نوعی از لنسر است که تولیدش از سال ۱۹۹۲ آغاز شده است و یکی از تکامل‌یافته‌ترین خودروهای رالی به شمار می‌رود. نسل دهم و پایانی این خودرو، از یک موتور ۲ لیتری خطی چهار سیلندر توربوشارژشده\دارای اینترکولر بهره میبرد که ۲۹۱ اسببخار نیرو تولید می‌کرد. ۰ تا ۱۰۰ این خودروی دو دیفرانسیل کمتر از ۵ ثانیه بود.
با توقف تولید این خودرو در سال ۲۰۱۵ و تعطیلی کارخانه میتسوبیشی در آمریکا، به نظر می‌رسد که یک عصر در صنعت خودروسازی به پایان رسید. اما این کمپانی با افزایش فروش و تاسیس یک خط تولید جدید، گرد و خاک به پا کرد. حالا باید منتظر بمانیم و ببینیم که حرکت بعدی این خودروساز ژاپنی چیست.
