می‌توان گفت که تنها سه‌راه برای طراحان و شرکت‌ها وجود دارد که بتوانند خودروی سریع‌تری را به بازار عرضه کنند. یا اینکه موتور حجیم‌تر و یا در نمونه‌های مدرن‌تر، موتورهایی بهینه‌تر تولید شود که بتواند قدرت بالاتری تولید کند، یا اینکه وزن کلی خودرو را کمتر کنند و یا آخرین راه ممکن که همان بهینه کردن آیرودینامیک خودرو باشد را انتخاب کنند. البته مورد آخری یا همان بهینه‌تر کردن ضریب آیرودینامیک خودرو، نقش کلیدی و مهمی را در عملکرد نهایی خودرو بازی می‌کند. درواقع رانندگی با خودرویی که ضریب بهتری از این نظر دارد، به معنای کاهش مصرف سوخت و کاهش آلاینده‌های زیست‌محیطی نیز است.
حال جدای از اینکه بخواهیم در مورد خودروهای کلاسیک صحبت کنیم یا ماشین‌های مدرن امروزی، آیرودینامیک، از درجه اهمیت بالایی برخوردار است. شرکت فولکس‌واگن آلمان نیز زمانی می‌خواسته است تا با طراحی و تولید آیرودینامیک ترین خودروی خودش، این موضوع را تأکید کند. پروژه فولکس‌واگن، در آن زمان که در نوع خود، منحصربه‌فرد محسوب می‌شود، بانام «پروژه تحقیقاتی آیرودینامیک فولکس‌واگن» شناخته می‌شد. این خودروی خاص و تک سرنشینه که در سال 1980 میلادی، رونمایی شد، ضریب درگ (drag) تنها 0.15 را داشت که یک عدد خیره‌کننده در نوع خود حتی در مقایسه با خودروهای مدرن امروزی محسوب می‌شود.
مهندسان این شرکت آلمانی، یک هدف بسیار ساده‌ای را در پیش روی خود می‌دیدند که البته این هدف، یک‌راه حل بسیار پیچیده را درون خود پنهان کرده بود؛ زیرا آن‌ها هم می‌بایست خودرو را طوری طراحی می‌کردند که یک نفر درون آن،جا شود، هم یک قلب تپنده داشته باشد، هم چهارچرخ داشته باشد و از همه مهم‌تر اینکه به بهینه‌ترین حالت ممکن ازنظر آیرودینامیک، ساخته شود. این خودرو، بر پایه‌یک چارچوب کلی آلومینیومی ساخته شد که بدنه آن نیز از جنس فایبرگلاس و کربن بود.
نکته جالب اما در مورد ابعاد خودرو است که با اندازه‌های بسیار کوچکی طراحی‌شده بود و چرخ‌های آن نیز در زیربدنه پنهان‌شده بودند. همچنین زیرسازی نسبتاً نرم بدنه و باله‌هایی که در سرعت‌بالا برای تثبیت خودرو به کار می‌رفتند نیز از دیگر ویژگی‌های این ماشین آیرودینامیک به‌حساب می‌رفتند.
اما نتیجه نهایی، شگفت‌انگیز بود. خودرو، دارای یک قلب تپنده کوچک 2.4 لیتر توربوشارژ بنزینی بود که می‌توانست نهایت قدرت 177 اسب بخار را تولید کند. این قلب تپنده، درست در پشت سر راننده قرارگرفته بود و توسط یک زنجیر به چرخ‌های عقب برای انتقال قدرت، متصل شده بود. قوای محرکه خودرو، همچنین دارای یک سیستم خنک کاری بسیار جالب‌توجه نیز بود. یک دریچه خنک‌سازی بزرگ در دماغه بدنه قرارگرفته بود تا اجازه دهد جریان هوای خنک به رادیاتور و دیگر قسمت‌های خودرو، برسد. همچنین، یک مخزن آب نیز به‌صورت مجزا قرارگرفته بود تا بتواند سیستم توربوشارژ را خنک کند.
در ماه اکتبر سال 1980، یک گروه از مهندسان فولکس‌واگن و رانندگان حرفه‌ای، به پیست ناردو (Nardo) در ایتالیا رفتند تا توانای های این خودرو را بیازمایند. در ساعت اولیه آزمایش خودرو،ARVW توانست به‌سرعت خیره‌کننده 355.6 کیلومتر بر ساعت رسیده و درنهایت نیز به‌سرعت 362 کیلومتر بر ساعت رسید که در این فرایند توانست دو رکورد جدید را به نام خود ثبت کند.لایندهبیب
