بوگاتی شیرون امروزی از یک پیشرانه ۸ لیتری W16 استفاده می‌کند: بزرگ‌ترین موتوری که تا به حال تولید شده است. قبل از این و پیش از توقف تولید دوج وایپر، که موتوری با حجم ۸.۴ لیتر داشت، دوج وایپر از بزرگ‌ترین پیشرانه بهره میبرد. با این حال، ۱۰۰ سال پیش اوضاع کمی برای سازنده فرانسوی V8 سخت‌تر بود. چرا که او باید راهی برای جا دادن ۸ سیلندر در یک پیکربندی ۲.۰ لیتری پیدا می‌کرد تا بتواند به مقررات Grand Prix آن دوره پایبند باشد.
اتوره بوگاتی در سال ۱۹۲۱ تصمیم داشت یک یونیت ۳ لیتری را در Type 28 خود جا بدهد اما بعدا مجبور شد برنامه خود را تغییر دهد تا بتواند در مسابقات شرکت کند، اینطور بود که موتور ۲.۰ لیتری V8 متولد شد. این پیشرانه انقلابی از موتور هواپیمایی که بوگاتی قبلا ساخته بود الهام گرفته بود. چیزی که این موتور را در آن زمان استثنایی می‌کرد شفت عمودی آن بود که در قسمت جلویی موتور نصب شده بود و وظیفه انتقال چرخش میل لنگ به میل بادامک را برعهده داشت.
این، دو دریچه ورودی را به کمک یک دریچه خروجی بزرگ و با هدف تسریع تبادل گاز مدیریت می‌کند. جرقه، توسط مجموعه‌ای از شمع‌ها تولید می‌شود که انرژی مورد نیاز آن‌ها از یک احتراق دوگانه مغناطیسی با باتری تامین می‌شود، این در حالی است که هوا و سوخت توسط یک جفت کاربراتور Zenith مخلوط می‌شوند. کربن نیز از طریق دو مجموعه منیفولد چهار اگزوزه که در سمت چپ قرار گرفته‌اند از موتور خارج می‌شود.
در صورتی که تمام این قطعات در بهترین حالت خود کار می‌کردند، موتور می‌توانست ۹۹ اسب بخار نیرو تولید کند، که حداکثر سرعت ۹۰ مایل بر ساعت را برای این خودرو فراهم می‌کرد، این خودرو به لطف موتور خارق العاده‌اش، به یکی از سریع‌ترین اتومبیل‌های دوره خود تبدیل شده بود. لازم به ذکر است که نیرو به کمک یک گیربکس چهار سرعته دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد.
اولین خودرویی که این موتور را دریافت کرد، بوگاتی تایپ ۲۹ بود که فاصله بین دو محور کوتاهی داشت. این خودرو به شدت رقابتی بود چرا که عملکرد و ثبات چشمگیری را هنگام مسابقات از خود نشان می‌داد. سپس این موتور بر روی Type 3 نصب شد که از محور فورج جلویی مشتق شده از Type 22 استفاده می‌کرد. این امر بوگاتی را قادر می‌سازد تا کفش‌های ترمز را در قسمت جلوی خود جای دهد.
با توجه به این‌که در آن زمان خودروها فقط در محور عقب خود ترمز داشتند، این امر یک حرکت انقلابی محسوب می‌شد. مدل‌های اولیه از کنترل‌های هیدرولیک برای ترمز جلو استفاده می‌کردند، اما در سال ۱۹۲۴ سازندگان تصمیم گرفتند از کابل استفاده کنند. بوگاتی به عنوان یک خودرو با تولید انبوه، شاسی‌هایش را هم در یک بسته چرمی چندلایه قرار داد تا ضربه‌های وارده هنگام سفرهای بین جاده‌ای و حرکت بر روی جاده‌های ناهموار را کاهش دهد.
ظاهر تایپ ۳ در طول دوره تولید خود که از سال ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۶ است. این خودرو به هر شکلی که فکرش را کنید درآمده، از یک اتوموبیل چهارنفره گرفته تا کوپه‌ی دو نفره. هنگامی که شاسی به سازندگان تحویل داده شد، نوآوری‌های ویژه‌ای مانند خودرو مسابقه‌ای مدل ۳۲، در کنار هم قرار گرفتند. این مدل توانست با استفاده از یک طراحی ساده به حداکثر سرعت ۱۰۰ مایل در ساعت برسد. کمپانی بوگاتی توانست ۶۰۰ نمونه از تایپ ۳ را به فروش برساند که با توجه به این‌که این خودرو دست ساز است اصلا عدد بدی نیست. این خودرو آنقدر موفقیت آمیز بود که مشتریان بوگاتی از سراسر جهان وقت گذاشتند و نظرات مثبت خود را نوشته و مستقیما به خود اتوره بوگاتی ارسال کردند.
